Cutro

Σε προηγούμενη ανάρτηση αναφέρθηκα στην σκακιστική διοργάνωση που πραγματοποιείται κάθε χρόνο το Σεπτέμβριο στην Ιταλική πόλη Marostica. Σήμερα θα δούμε μια άλλη σκακιστική διοργάνωση που πραγματοποιείται κάθε χρόνο τον Αύγουστο στην Ιταλική πόλη, αυτή τη φορά βρίσκεται στον αντίποδα της Ιταλικής Χερσονήσου, Cutro εδώ (πόλη της Καλαβρίας, εδώ επαρχία του Κρότωνα εδώ και εδώ) και μαζί την βιογραφία του Giovanni Leonardo da Cutro (ή di Bona) πρωταθλητή του σκακιού του 16ου αιώνα.

Giovanni Leonardo da Cutro ή (di Bona)

Ο Giovanni Leonardo da Cutro ή (di Bona), εδώ, εδώ και εδώ Ιταλός ισχυρός σκακιστής του 16ου αιώνα, γνωστός με τ’ όνομα «Il Puttino»[1] - Το Μικράκι, το προσωνύμιο αυτό το απέκτησε εξ’ αιτίας του μικρού σωματικού αναστήματος, αλλά μεγάλος στο πνεύμα. Το προσωνύμιο αυτό του το έδωσε ο Ιταλός σκακιστής και συγγραφέας Alessandro Salvio (≈1570 - ≈1640), εδώ ο οποίος έγραψε ένα βιβλίο για την ζωή του με τίτλο ("Il Puttino" ή "Altramente detto Il Cavaliere Errante[2]"). Γεννήθηκε το 1542(;), άλλοι ιστορικοί αναφέρουν ότι γεννήθηκε το 1552 (εάν ο Leonardo γεννήθηκε το 1552 ήταν αδύνατον να ήταν φοιτητής στο Πανεπιστήμιο. Άρα γεννήθηκε το 1542.), στην πόλη της Καλαβρίας (Νότια Ιταλία) Cutro, επαρχία του Κρότωνα[3], από μια εύπορη οικογένεια. Σε νεαρή ηλικία μαθαίνει από έναν θείο του την τέχνη του «ευγενούς παιγνιδιού».

Cutro:Η πόλη όπου γεννήθηκε ο Giovanni Leonardo di Bona

Το 1560 ο Leonardo ήταν φοιτητής της νομικής στην Ρώμη, όταν έπαιξε για πρώτη φορά με τον πρεσβευτή και πρωταθλητή του σκακιού της Ισπανίας Αιδεσιμότατο Αρχιεπίσκοπο της Σεβίλλης Ruy López de Segura εδώ κι’ έχασε 2 – 0. Η κατωτέρω παρτίδα προέρχεται από τον μεταξύ τους αγώνα.

Πιόνι του Βασιλιά [C20]

Ρώμη, 1560

Λευκά: Rouy Lopez de Segura
Μαύρα: Giovanni Leonardo da Cutro
1.ε4 ε5 2.Ιζ3 ζ6; 3.Ιxε5 ζxε5 4.Βθ5+ η6 5.Βxε5+ Βε7 6.ΒxΠθ8 Ιζ6
7.δ4 Ρζ7 8.Αγ4+ δ5 9.Αxδ5+ ΙxΑδ5 1-0.
Βλέπε τελική θέση κατωτέρω.

Ήταν συνηθισμένος να κερδίζει και την ήττα από τον López την πήρε πολύ στα σοβαρά, καθ’ ότι δεν ήταν συνηθισμένος να χάνει. Τελειώνοντας τις σπουδές του πήγε στην Νάπολη, πρωτεύουσα του βασιλείου της Νάπολης κάτω από την κυριαρχία των Ισπανών, όπου στα σαλόνια και τις Αυλές των πλουσίων Ευγενών μπόρεσε να καλλιεργήσει το πάθος του για το σκάκι, κατ’ άλλη εκδοχή να διδαχθεί το σκάκι από τον Paolo Boi εδώ στο παλάτι του Πρίγκιπα don Fabrizio Gesualdo της Venosa, εδώ προστάτη του Paolo Boi, όπου ο Boi είχε ιδρύσει μια σκακιστική ακαδημία – ήδη ο Boi ζούσε στην Νάπολη αυτή την περίοδο και ήταν 32 ετών, περισσότερο ξακουστός και περισσότερο πεπειραμένος από τον Leonardo, έτσι είναι πολύ πιθανόν να τον προπονούσε στο σκάκι. Βελτίωσε το παιγνίδι του μέσα σε δύο χρόνια κατά πολύ, ώστε να γίνει σχετικά ισοδύναμος με τον Boi κατά μια άλλη εκδοχή πήγε σ’ έναν θείο του για να βελτιώσει το παιγνίδι του, μετά από δύο χρόνια το παιγνίδι του βελτιώθηκε σημαντικά.
Το περισσότερο λογικό σενάριο φαίνεται να είναι ότι ο Ruy López ήρθε στην Ρώμη το 1560 και καθιέρωσε μια φήμη ως έναν παίκτη που νικούσε όλους τους άπειρους.
Όταν ο Ruy López επισκέφθηκε εκ νέου την Ρώμη, επ’ ευκαιρία της ενθρόνισης του Πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄ εδώ το 1572, έπαιξε και νίκησε τον Leonardo, ο οποίος έμαθε το σκάκι στην Ρώμη και φάνηκε να έχει λίγο φυσικό ταλέντο.
Λέγεται ότι την ίδια περίοδο, το 1560, πειρατές Σαρακηνοί σε μία από τις συχνές επιδρομές, που υφίσταντο οι λαοί της Μεσογείου, πήραν ως όμηρο στο Cutro έναν από τους αδελφούς του Leonardo. Ο Leonardo πήγε στο Cutro, όπου χάρη στο ότι γνώριζε να παίζει σκάκι συμφώνησε με τον Σαρακηνό ή Τούρκο καπετάνιο να παίξουν σκάκι για την ελευθερία του αδελφού του. Σε περίπτωση που κέρδιζε θ’ άφηνε ελεύθερο τον αδελφό του, τον οποίον κρατούσαν φυλακισμένο (κατ’ άλλη εκδοχή ήταν και οι δύο φυλακισμένοι). Όχι μόνο κέρδισε την ελευθερία του αδελφού του (ελευθερία τους), αλλά κέρδισε και 200 δουκάτα.
Σίγουρος πλέον στην ικανότητά του ο Leonardo, συνοδευόμενος από τον Giulio Cesare Polerio εδώ πηγαίνει στην Γένοβα, για να ταξιδεύσει για την Μαδρίτη προς συνάντηση με τον Ruy López για την σκακιστική μονομαχία και να πάρει ρεβάνς από την ήττα του στη Ρώμη. Στην Γένοβα γνώρισε μια γυναίκα, που ανήκε στην οικογένεια De Giorgi, την ερωτεύτηκε και της έκανε πρόταση γάμου. Πριν φύγει για την Μαδρίτη την αρραβωνιάσθηκε. Στην Γένοβα αφήνει τον έμπιστό οικογενειακό του φίλο Giulio Cesare Polerio. Ταξιδεύει με πλοίο για την Μαδρίτη. Πηγαίνει στην Μασσαλία και μετά στην Βαρκελώνη, όπου συναντάει τον Tommaso Caputi[4], γνωστός ως "Rosces", και τον Giovanni Rodriguez με τους οποίους πήγε μαζί στην Μαδρίτη το 1575. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού, το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής του το πραγματοποίησε επάνω σε κάρο, από το 1566 έως το 1572, κέρδισε πολλά χρήματα με το σκάκι από θαμώνες πανδοχείων. Φιλοξενούμενος από κάποια γυναίκα ονομαζόμενη Isabella, γνωστή του Tommaso Caputi, ο Leonardo σίγουρος για το εαυτό του, ετοιμάζει τεχνικά την συνάντηση, προοίμιο για την δική του θορυβώδη ρεβάνς, μια αληθινή πραγματική παγίδα στην οποία παρασύρει τον αντίπαλο και τους δικούς του ισχυρούς μαικήνες[5]. Δεχόμενος πρόσκληση από τον Ruy López παίξανε σκάκι με χρηματικό έπαθλο 50 δουκάτα ασημένια την παρτίδα. Κέρδισε όλες τις παρτίδες που έπαιξαν.

Διαβάστε περισσότερα »

Σκακιστικό Χωριό

Γνωρίζετε ότι υπάρχει σκακιστικό χωριό; Ονομάζεται Schtrebeg (Ströbeck, the Chess Village) εδώ και εδώ  και εδώ βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα έξω από τη πόλη Galberschtadt στο δυτικό μέρος της πρώην Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας (Ανατολική Γερμανία). Σκάκι έμαθαν από το Πρίγκιπα

Gruncelin(Γκρούντσελιν) ή Kunzelin Δούκα του Meissen., που ήταν φυλακισμένος στο Πύργο

Ο Πρίγκιπας Γκούτσελιν παίζει σκάκι με τους δεσμοφύλακές του.

Έργο του Gemälde von W.Plaisant 

 το 1011 μ.Χ., όπου ασχολείτο με το σκάκι. Το δίδαξε στους δεσμοφύλακές του και σιγά-σιγά έμαθε να παίζει σκάκι όλο το χωριό.Το σκάκι από το 1668 είναι συνυφασμένο με τα ήθη και τα έθιμά τους. Τα πάντα δείχνουν την αγάπη που έχουν για το σκάκι:

  

Το σκακιστικό χωρίο Ströbeck και το Έμβλημα του.

Τα δημόσια έγγραφα έχουν τυπωμένη μία σκακιέρα. Ο ανεμοδείκτης στο καμπαναριό της Εκκλησίας αναπαριστάνει μία σκακιέρα. Για έμβλημα στο πέτο τους φοράνε ένα σήμα που αναπαριστάνει μία σκακιέρα, στα μπλουζάκια που φορούν οι νέοι υπάρχει τυπωμένη μια σκακιέρα. Οι κανόνες του σκακιού διδάσκονται εδώ και 100 χρόνια στα σχολεία τους(!!) και οι μαθητές δίνουν εξετάσεις στην πρακτική και την θεωρεία. Ακόμα και η νύφη παιζόταν στο σκάκι, ως άλλη Dilaram, πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο!!! Ευτυχώς το έθιμο αυτό έπαψε να ισχύει σήμερα.Κάθε χρόνο

Κάτοικοι του χωριού παίζουν σκάκι, χαλκογραφία.

πραγματοποιείται τουρνουά σκακιού. Συνήθως, συμπληρωματικά, παρουσιάζουν με φαντασμαγορικό τρόπο μια ζωντανή παρτίδα με πιόνια παιδία από το σχολείο ντυμένα με ρούχα της εποχής, κάτι παρόμοιο με την διοργάνωση στην Marostica της Ιταλίας. Το 1831 Ο Άγγλος σκακιστής Ουΐλιαμ Λιούης (1787-1870) επισκέφθηκε το χωριό κι έπαιξε με τον ισχυρότερο παίκτη του χωριού στη πλατεία του χωριού χρησιμοποιώντας ζωντανές φιγούρες (κατοίκους του χωριού),σε μία σκακιέρα που σχεδιάστηκε στη πλατεία του χωριού, παρουσία των 1.400 κατοίκων του χωριού. Μετά τη νίκη του Άγγλου όλοι οι κάτοικοι του χωριού φορέσανε μαύρα σε ένδειξη πένθους. Ο Βασιλιάς και ο Επίσκοπος, οποίοι ήταν λάτρεις του σκακιού, βλέποντας το ενδιαφέρον που υπήρχε για το σκάκι στο χωριό απάλλαξαν το χωριό από τους φόρους με τη προϋπόθεση ότι οι κάτοικοι θα είναι έτοιμοι να παίξουν σκάκι οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου και να κάνουν επίδειξη ζωντανού σκακιού.

Διαβάστε περισσότερα »

Marostica

Στην Ιταλική πόλη Marostica, εδώ 20 χιλ. βορείως της Vicenza, κάθε 2 χρόνια, από το 1923, στις 12 Σεπτεμβρίου αναβιώνουν σε μία τεράστια σκακιέρα, με ανθρώπους, ντυμένους με ρούχα της εποχής εκείνης, ως κομμάτια, που είναι σχεδιασμένη στη πλατεία, που βρίσκεται μπροστά από το Πύργο, ο οποίος είναι στη κάτω Marostica (πολίχνη της Veneto επαρχίας της Vicenza), την αναπαράσταση μιας ζωντανής μεσαιωνικής μονομαχίας που έγινε το 1454, στη μεγάλη πεδιάδα του πύργου, μεταξύ δύο

Αναπαράσταση της ζωντανής μεσαιωνικής μονομαχίας που έγινε το 1454.

ιπποτών, του Vieri από τη Vallonara και του Rinaldo από τo Angarano, που ήθελαν να γίνει με σπαθιά, για τη καρδιά της πυργοδέσποινας Lionora, κόρη του φεουδάρχη Taddeo Parisio; Ο φεουδάρχης όμως, δεν άφησε να γίνει αυτή η μονομαχία, που τη θεώρησε ανόητη, αλλ’ αποφάσισε να γίνει σκακιστική μονομαχία και δημόσια στη πεδιάδα του πύργου μ’ έπαθλο για τον νικητή την ίδια του τη κόρη. Νικητής αναδείχθηκε ο Vieri από τη Vallonara, ο οποίος κέρδισε τη Lionora, ενώ ο Rinaldo από τo Angarano, παρηγορήθηκε με το να παντρευτεί την μικρότερη αδελφή της Lionora, την Oldrada και έζησαν αυτή καλά κι εμείς καλύτερα…